"Dat is wat ons heeft verbonden en ons nog steeds bindt"

In augustus 2023 legde Annelies Heijnen haar man, Walther van der Coelen, te ruste op Natuurbegraafplaats Eygelshof. De keuze voor een natuurbegraafplaats paste goed bij Walther en Annelies. De natuur is hetgeen dat hen altijd heeft verbonden en nog steeds bindt. Annelies deelt graag haar verhaal.

Verbonden door de natuur

Annelies en Walther leerden elkaar als pubers kennen bij het IVN in Meerssen, waar ze ook een koppel werden. Op jonge leeftijd richtten ze samen de cursus ‘de Speurneuzen’ op voor kinderen. Ook de jaren daarna bleven ze zich inzetten voor natuureducatie. Walther verrichtte flora- en faunaonderzoek uit voor Groenplanning en IKL, als ook archeologisch onderzoek bij Archeo-pro en Condor. Annelies kreeg een baan als directeur bij de Botanische Tuin Kerkrade, waar ze onder meer een milieu- en natuur educatief centrum realiseerde. Haar lessen in biologie en gezondheidseducatie aan de PABO waren een verdere voortzetting van haar focus op natuur- en duurzaamheidseducatie. Beiden waren ze lid van verschillende studiegroepen van het Koninklijk Natuurhistorisch Genootschap in Limburg. Samen vormden ze een sterk team, verbonden door hun gedeelde passie voor de natuur. “Walther was mijn levende encyclopedie, hij wist alles”, vertelt Annelies. Waar Walther met zijn natuurkennis een stille kracht was, wist Annelies de kennis goed naar buiten toe te brengen.

Een laatste rustplek op Eygelshof

Een aantal jaren geleden maakten Walther en Annelies samen een wandeling over Eygelshof. Als natuurmensen waren ze geïnteresseerd in het natuurgebied van Eygelshof en in natuurbegraven. Voor het reserveren van een laatste rustplek was het destijds nog niet het moment. In 2023 stond Walther echter het onvermijdelijke te wachten toen hij ongeneeslijk ziek werd. Samen besloten Annelies en Walther om definitief een plek op Eygelshof te reserveren. “Walther heeft de plek uitgekozen en ik heb hem daarin gevolgd,” vertelt Annelies. “Het is een mooie plek, tussen het groen, een aantal struiken, de wilde peer en ook een levendige dierenwereld die je welkom heet.”

Rijstevlaai voor Walther

Walther en Annelies spraken veel met elkaar over uiteenlopende onderwerpen, waaronder de dood. Walther was principieel als het ging om duurzaamheid en de omgang met de aarde. Ook wist hij precies hoe hij zijn laatste afscheid wilde vormgeven. Een zwarte rouwauto was uit den boze en de afscheidsdienst moest in het Limburgs dialect worden gehouden. Maar ook zeker niet te vergeten: er moest een koffietafel met vlaai worden georganiseerd. Annelies, dochter van een brood- en banketbakker, en Walther genoten vaak samen van een stuk vlaai. “Walther zou zelf het liefst bij de koffietafel aanwezig zijn geweest met een stuk rijstevlaai”, vertelt Annelies. Tijdens de koffietafel werd de kist tussen de gasten geplaatst en natuurlijk kreeg Walther een stuk van zijn favoriete vlaai. Op Eygelshof werd dit stuk vlaai symbolisch op zijn graf gelegd.

Een inspirerende man

Toen Annelies het graf van haar man voor de eerste keer bezocht, merkte ze een gaatje met verse sporen in het graf op. Ook ontdekte ze sporen van een ree dicht bij het graf. “Dat gaf mij een goed gevoel, hij heeft gezelschap” vertelt Annelies. Gezelschap kreeg Walther zeker. Veel mensen, waarvan Annelies het niet direct had verwacht, bezochten in de tijd daarna Walthers graf. “Hij heeft veel mensen geïnspireerd, ook nu nog”, vertelt Annelies. “Op zijn sterfdag heeft Walther zelfs nog drie natuurmeldingen doorgegeven aan Waarneming.nl”, vertelt Annelies. Ze vindt het hartverwarmend om te zien dat hij met zijn natuurkennis een nalatenschap heeft gecreëerd die mensen nog steeds inspireert.

Natuur en spiritualiteit

Samen spraken ze ook vaker over spiritualiteit. Annelies houdt zich vast aan het idee van het bestaan van een eindeloos bewustzijn. Hoewel Walther daar anders over dacht, liet hij Annelies vrij in haar denken. Toen Annelies hem vroeg of hij haar een teken zou geven als zijn bewustzijn na zijn dood toch zou voortbestaan, antwoordde hij haar bevestigend.
Nu Walther is overleden, merkt Annelies tijdens haar wandelingen steeds op dat er buizerds hoog in de lucht boven haar vliegen. En op Eygelshof laat de daar gevestigde torenvalk zich steeds zien wanneer ze op bezoek komt. Annelies ziet dit als bijzondere tekens uit de natuur, die volgens haar van bovenaf worden gestuurd. De natuur speelde niet alleen een belangrijke rol in hun leven samen, maar is nu ook, na Walthers overlijden, een bron van troost en een plek waar Annelies een diepe verbinding met hem voelt: “Dat is wat ons heeft verbonden en ons nog steeds bindt.”