Maak kennis met Britt

Ieder kwartaal stellen wij een van onze medewerkers aan u voor. Dit keer is dat Britt. Zij is gastvrouw op Natuurbegraafplaats Eygelshof en getrouwd met Richard. Ze hebben twee dochters, Liv van 2 en Noor van 1 jaar oud.

“Officieel kom ik uit Elkenrade, een gehucht met een paar boerderijen en huizen, maar woon al zolang ik me kan herinneren in Simpelveld. De laatste tien jaar heb ik voornamelijk voor de klas gestaan in Landgraaf en in Heerlen als docent biologie. Het mooiste schoolvak dat er is!”

Als gastvrouw voer ik met name gesprekken met mensen die geïnteresseerd zijn in een plek op Eygelshof en begeleid ik begravingen. Daarnaast controleer ik de vastgelegde grafcoördinaten en heb ik diverse andere administratieve taken. De afwisseling vind ik heerlijk. Soms ben je toch de hele dag bezig achter de computer en dan vlucht ik even naar buiten. Gewoon even de frisse lucht in en genieten van alle kleine schilderijtjes om je heen. Lieveheersbeestjes die schuilen voor de regen in een uitgebloeide schermbloem, een kameleonspin die nog niet volledig bijgekleurd is en dus meer opvalt dan eigenlijk de bedoeling is, of de zwaluwen die jagen boven de meertjes.

Het is fijn om te kunnen bijdragen aan de ontwikkeling van dit nieuwe natuurgebied. Je ziet steeds weer nieuwe planten ontstaan die zorgen voor de aantrekking van nieuwe insecten. Het geeft mij rust dat dit niet alleen van tijdelijke aard is maar dat de natuur zich hier mag blijven ontwikkelen. De natuur zich ontfermt over het lichaam van de overledene en het graf met eeuwigdurende grafrecht beschermt op zijn beurt de natuur. Dat is wat me zo aantrekt in natuurbegraven. Iemand die hier een graf uitzoekt draagt dus letterlijk bij aan de instandhouding van dit natuurgebied voor de volgende generatie en voor de generaties erna.

Tijdens begravingen zijn we op de achtergrond aanwezig en proberen we alles zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik vond voornamelijk de eerste keren het begeleiden van een begraving heel confronterend. Mensen zien die zoveel verdriet met zich meedragen, dat doet wat met je. Hoewel ik nog steeds elke begraving een brok in mijn keel krijg en toch meerdere malen moet slikken, zie ik nu naast het verdriet, ook veel meer de liefde voor degene die overleden is. Dat je er op zo’n belangrijke dag voor de mensen die achterblijven mag zijn, dat maakt het heel speciaal.