‘Ik zal over je waken’

Myra Duijkers heeft haar man op Eygelshof begraven. Terwijl ze in het begin moeite had met haar keuze, is ze nu dankbaar dat haar man midden in de natuur op Eygelshof eeuwige rust mag vinden. Ze deelt graag met u haar verhaal.

Natuurmens

De man van Myra is ziek. Tot op het laatste moment waakt Myra over haar man. Voor zijn overlijden spreekt hij haar troostend woorden toe: “Kijk naar buiten als het donker is en zie je daar een heldere ster, dan ben ik dat. Ik zal over je blijven waken”. Myra wordt even emotioneel wanneer ze over dit moment vertelt. Ze beseft zich dat hij niet meer bij haar is en dat ze niet meer voor hem kan zorgen. Ze vertelt dat ze na de crematie van haar man heeft besloten de urn thuis te bewaren. Op deze manier kon ze toch nog een beetje over haar man waken en was hij naar haar gevoel dichter bij haar. Toch kreeg ze er op een gegeven moment moeite mee om de urn thuis te bewaren. Ze ging op internet op zoek naar natuurbegraafplaatsen in Nederland en kwam er tot haar verbazing achter dat er in de buurt van haar woonplaats een natuurbegraafplaats ligt. Ze kiest ervoor om de urn op Eygelshof te begraven omdat haar man een op en top natuurmens was. Hij was een bergbeklimmer die zich vrij voelde in de natuur. Het gaf Myra een goed gevoel dat ze hem een laatste rustplaats in de natuur kon geven op een plek die tot in de eeuwigheid zou blijven bestaan.

Moeite

Helaas heeft Myra in de eerste tijd nadat ze haar man op Eygelshof heeft begraven veel moeite met haar keuze. Aangezien ze slecht ter been is vraagt ze zich steeds weer af hoe ze bij het graf van haar man komt. Op een dag bestelt ze een busje dat haar naar de begraafplaats brengt. Het onweert en het regent. Eenmaal op de begraafplaats aangekomen, kan ze het graf niet meer vinden. Ze barst in huilen uit want het busje komt zo weer terug om haar te halen. Gelukkig komt ze een medewerker van Eygelshof tegen die ervoor zorgt dat ze het graf weer vindt. Ook zorgt de medewerker ervoor dat het busje even op haar wacht. “Hij vond dat ik het recht had om het graf van mijn man te kunnen bezoeken”, vertelt Myra. Ze is blij dat ze de kans heeft gekregen om het graf te bezoeken, maar heeft er moeite mee dat ze haar man niet meer dichtbij zich heeft. Ze voelt zich bezwaard om de medewerkers van Eygelshof te vragen om haar op te komen halen.

Rustgevend gesprek

De volgende keer dat Myra naar Eygelshof gaat om het graf van haar man te bezoeken, wordt ze met de E-car naar het graf gebracht. Ze wordt uitgenodigd om in het ontvangstgebouw een kop koffie te drinken zodat ze lekker warm binnen op het busje kan wachten. Ze raakt in gesprek met een medewerker van Eygelshof. “Dit gesprek heeft zo een invloed op me gehad dat ik nu denk dat ik er goed aan heb gedaan om mijn man op Eygelshof te begraven”, vertelt Myra. Tijdens het gesprek geeft de medewerker aan dat mevrouw zich helemaal niet tot last hoeft te voelen en dat ze altijd mag bellen om een afspraak te maken om door de E-car te worden opgehaald. Wat haar tijdens dit gesprek het meeste raakt is dat de medewerker troostende woorden naar haar uitspreekt. “De medewerker zei dat ze over mijn man zouden waken”, vertelt Myra. Op het moment dat ze het zo moeilijk had, hebben haar deze woorden goed gedaan. Myra heeft altijd voor haar man gezorgd en heeft tot op het laatst over hem gewaakt. Het was voor haar moeilijk om haar man los te laten en hem elders te moeten achterlaten, maar nu voelt het goed.

Herdenkingsavond

Afgelopen jaar heeft Myra op Eygelshof de herdenkingsavond meegemaakt. Het was een avond waarop de mensen waarvan we in het voorgaande jaar op Eygelshof afscheid hebben genomen werden herdacht. “Het was een heel mooi moment”, blikt Myra terug. De nabestaanden werden onder aan de berg bij de ingang opgehaald en door de klanken van de doedelzak die door een medewerker werd bespeeld naar hun zitplaats begeleid. Bij het ontvangstgebouw konden de nabestaanden plaatsnemen onder de karakteristieke tent. Er werden mooie teksten en gedichten voorgedragen en er was een muzikale voordracht met passende muziek. De namen van de overledenen van het voorgaande jaar werden genoemd en bij iedere naam werd een kaarsje aangestoken. Daarna werd het even muisstil in de schemering van de avond. Vanuit de verte kwam de medewerker met de doedelzak vanuit het natuurgebied gelopen. “Deze muziek ging bij mij door merg en been”, vertelt Myra. Na dit muziekstuk trokken de nabestaanden met een lichtje het gebied in om hun dierbaren in het licht te zetten. Ook Myra trok het gebied in om een lichtje te laten branden bij haar man. Aan het einde van de herdenkingsavond kregen mensen een warme kop chocomel of koffie met een lekkernij. De nabestaanden kregen een mini boomschijf mee naar huis met daarop de naam van hun dierbare. Deze boomschijfjes hingen de hele avond in een houten gedenkboom bij elkaar. Het was een ontroerende avond waar Myra met een fijn gevoel op terugkijkt.

Dankbaar

De bijzondere herdenkingsavond en het gesprek met de medewerker hebben eraan bijgedragen dat Myra zich helemaal gerust voelt met haar keuze voor Eygelshof. Het is een omgeving die helemaal past bij haar man die zo hield van de natuur. “Het is een rustgevende omgeving, waar mensen met hun hond kunnen wandelen. De schapen begrazen het gebied, er dwarrelen vlindertjes en de konijntjes huppelen in alle vrijheid rond. Jammer genoeg heb ik nog geen ree gezien, maar die komen ‘s ochtends vroeg”, vertelt Myra. Terwijl we naar buiten kijken, zien we ineens een roofvogel door de lucht vliegen. Het is echt een plek om midden in de natuur tot rust te kunnen komen. “Als ik hier kom denk ik ‘je ligt hier zo fijn’.” Ook voelt Myra zich nu persoonlijk prettig bij de plek. “Op het moment heb ik geen minuut spijt van mijn beslissing. Ik word altijd keurig en netjes opgehaald met de E-car. En of de zon nu schijnt of het regent, ik word altijd goed opgevangen. De medewerkers staan altijd voor me klaar als ik het moeilijk heb en ze bieden me dan een luisterend oor.” Ook vertelt Myra over die keer dat ze via de mail een foto van de schapen op Eygelshof ontving. Deze foto gaf haar zo een troost. “Ik ben zo tevreden dat ik ooit hier samen met mijn man hoop te komen te liggen”, zegt ze. Aan het eind van het gesprek maken we op vraag van Myra samen een foto om terug te kunnen denken aan dit mooie moment.