“Jullie moeten wel zorgen voor goed weer”

Het mooie aan het werk op Eygelshof is dat het werk niet stopt na de uitvaart. Ook daarna mogen we van betekenis zijn voor nabestaanden. Ons ontvangstgebouw, en tevens ons kantoor, ligt middenin het natuurgebied, waardoor we vaak in contact blijven met nabestaanden die het graf van hun dierbare bezoeken. Soms is het een korte groet door te zwaaien door het raam, anderen keren ontstaat er een gesprek wanneer we een nabestaande in het natuurgebied tegenkomen of ‘ontmoeten’ tijdens een georganiseerd gedenkmoment. Met sommige nabestaanden groeit er zelfs een bijzondere band. In dit verhaal delen we onze bijzondere verbinding met Wiel, waarmee altijd even kletsen over het weer.

Ontmoet in de supermarkt

De eerste keer dat ik Wiel ontmoette, was niet op de natuurbegraafplaats, maar in de dorpssupermarkt waar ik werkte. Wiel kwam daar altijd met zijn vrouw de boodschappen doen en maakte graag grapjes. Bij de kassa vroeg hij steevast: “Wat krijg je van mij?” Als ik antwoordde, lachte hij iedere keer weer opnieuw en zei: “Dat geld heb ik niet”. Waarop zijn vrouw hem lachend bij de arm nam met de woorden: “Wiel, kom, we gaan naar huis.”

Wederzien op Eygelshof

Een paar jaar later begon ik met werken op de natuurbegraafplaats. Op mijn eerste dag vertelden collega’s over een meneer die Eygelshof dagelijks bezoekt en altijd even binnenwipt voor een praatje. Ik wist niet wie het was, maar dacht: dan ben ik in ieder geval voorbereid. Toen hij die dag ineens in de deuropening stond, herkende ik hem meteen: Wiel, uit mijn dorp. Wat ik niet wist, was dat zijn vrouw een paar maanden daarvoor was overleden. Daar was ik dus niet op voorbereid. Het duurde even voordat hij mij herkende, maar toen hij mij herkende zette hij meteen zijn humoristische toon voort, precies zoals in de supermarkt.

Koud of warm, altijd humor

Wiel bezoekt Eygelshof nog steeds regelmatig. Iedere keer loopt hij weer vastberaden de heuvel op, door weer of wind. Als team hebben we hier respect voor. Boven aangekomen tuurt hij even naar het ontvangstgebouw om te kijken of er iemand is. Daarna vervolgt hij zijn weg naar het graf van zijn vrouw, een plek met een mooi weids uitzicht. Hij en zijn vrouw waren onafscheidelijk, deden alles samen en het verlies weegt zwaar. Hij voelt de behoefte om het plekje van zijn dierbare vaak te bezoeken. Eygelshof is van zonsopkomst tot zonsondergang toegankelijk, waardoor hij haar plekje kan bezoeken wanneer hij daar behoefte aan heeft.

Na zijn bezoek wandelt hij altijd het ontvangstgebouw binnen, klopt op het hout en steekt zijn hoofd om de hoek. “Koud vandaag,” of “lekker weer, hè,” zegt hij dan. Of hij zegt al lachend: “Jullie moeten wel zorgen dat het goed weer is, is het niet gelukt om hem hierboven (waarmee hij God bedoelt) te faxen?” Nieuwsgierig vraagt hij altijd wie er aan het werk is. Is er iemand met vakantie? Dan lacht hij en zegt hij al wijzend: “Dat kan niet, werken moeten ze!”

Attent en behulpzaam

Door zijn regelmatige bezoekjes hebben we Wiel goed leren kennen. In de zomer stuurde hij ons zelfs een ansichtkaart uit Mayrhofen, wat we als team erg waardeerden. Wiel is niet alleen attent, maar ook behulpzaam. Als hij bijvoorbeeld ziet dat een van de dames moeite heeft met het naar binnen rijden van de baarwagen, schiet hij graag te hulp. Ook tijdens het wafels bakken voor de gedenkmiddag op oudjaarsdag, was hij aanwezig. Hij keek geamuseerd toe hoe wij de deeg maakten, het herinnerde hem aan zijn vrouw die ook altijd wafels bakte. Toen hij me zag stuntelen met het deeg, hielp hij mij direct. Zelfs thuis denkt hij aan ons: oude pennen en plastic mapjes neemt hij mee, “want die kunnen jullie vast nog gebruiken”.

“Als je het maar laat”

Inmiddels viert meneer zijn tachtigste verjaardag, iets wat we op Eygelshof natuurlijk niet zomaar voorbij konden laten gaan. Ik maakte een grap en zei dat we voor het ontvangstgebouw een grote feestpop voor zijn verjaardag zouden zetten. “Als je het maar laat,” zei hij lachend terwijl hij wees met zijn vinger. Maar stiekem vond hij het wel leuk om te horen dat we zijn verjaardag in onze werkagenda hebben gezet, zodat we dit niet zouden vergeten. Een paar dagen later kregen we van Wiel allemaal een attentie, een pen met zijn naam als aandenken aan zijn tachtigste verjaardag.

Persoonlijk verhaal

Heeft u ook een persoonlijk verhaal dat u graag deelt? Maak gerust een afspraak om uw verhaal te delen zodat dit verhaal ook in de nieuwsbrief terecht kan komen. Hier ontdekt u meer over de persoonlijke ervaringen van anderen.