Maak kennis met Annemieke

Dit keer stellen we Annemieke Schutte aan u voor. Zij is locatiebeheerder op natuurbegraafplaats Eygelshof. Annemieke is 52 jaar, geboren in Zwolle, opgegroeid in Groningen en Brabant en al dertig jaar woonachtig in Maastricht. Maar ze voelt zich overal thuis. Zo ook op haar werkplek in Parkstad. Ze heeft Internationale Communicatie gestudeerd en was marketing- en communicatiemanager voordat ze bij Eygelshof aan de slag ging.

Natuur teruggeven

“De bomen en de meertjes op Eygelshof waren eerder aangeplant, maar alles daarna is om mij heen gegroeid of gebouwd. Ik ben hier namelijk in juni 2017 gestart om Eygelshof op poten te zetten. Fascinerend vond ik het om echt alles letterlijk vorm te mogen geven. In mijn vorige baan miste ik op enig moment zingeving en contact met mensen en natuur. Alle drie deze punten worden voor mij hier ingevuld. Fantastisch ook om met je werk een natuurgebied voor altijd mogelijk te maken. Zo heb ik niet alleen diepgang in mijn eigen dagelijkse werk, maar het doet er ook echt toe. We geven een stuk natuur terug aan de wereld van onze kinderen. Dat voelt goed.”

Maastricht

Annemieke heeft drie kinderen: Sam (19), Jip (17) en Mus (16). Ze wonen bij haar in Maastricht, samen met labrador Moos. De kinderen en de hond mogen soms mee naar Eygelshof. Moos mag tot zijn spijt niet los en niet zwemmen, maar kan wel lekker mee een wandeling maken. De kinderen komen soms helpen, en mogen dan als bedankje een rondje op de elektrokar.

Op de elektrokar

“Die elektrokar is wellicht het belangrijkste gereedschap hier op Eygelshof. Vaak zijn mensen wat aan de leeftijd of ziek, en voor hen is de heuvel op naar het ontvangstgebouw een té grote stap. We proberen altijd als mensen een afspraak maken, even uit te vogelen of we ze beneden bij de parkeerplaats kunnen komen oppikken met de elektrokar. Als we mensen zo over het terrein rondrijden, is dat vaak echt heerlijk voor mensen die slecht ter been of ziek zijn. Die komen eigenlijk bijna nergens meer, soms alleen nog naar een ziekenhuis op en neer. Als ze hier dan door zo’n gebied rond kunnen rijden met de wind door hun haren, geeft dat extra glans. En bovenop de heuvelrug kun je over de meertjes heen helemaal naar het Aachener Wald kijken. Mensen zijn vaak zo aangenaam verrast over dat uitzicht en deze mooie plek.”

Als Annemieke niet aan het werk is, is ze druk met haar kinderen en al hun bezigheden. Zelf tennist en hockeyt ze graag. Om de week is ze een weekend in Dordrecht bij haar partner. Al heel veel jaren gaan zij zo op en neer.  Het bevalt haar goed om naast Maastricht een tweede thuisstad te hebben, ook daarin houdt ze van de diversiteit.

Diversiteit

“Bijzonder is het om de ene dag heel speciale gesprekken te hebben met bezoekers over hun levenseinde, en de andere dag bijvoorbeeld met een imker die hier bijenkasten komt plaatsen. De ene keer ben ik bomen aan het planten en geef ik in de avond een lezing over natuurbegraven. De andere dag begeleid ik een begrafenis en zit ik ’s middags op mijn laptop om het communicatieplan voor het komende jaar vorm te geven. Het past echt bij me, die verschillende werkzaamheden en rollen die ik hier heb.

De uitvaartbranche was nieuw voor me. Maar in tegenstelling tot wat mensen soms aan me vragen, is het eigenlijk zelden triest. Juist niet triest. De uitvaarten zijn prachtig omdat ze echt om iemand heen worden vormgegeven. De gesprekken zijn soms wel aangrijpend, maar je hebt het écht ergens over met elkaar. Soms praat je met echte natuurmensen die komen om hun steentje bij te dragen aan het realiseren van het natuurgebied. Een andere keer vinden mensen het vooral belangrijk dat ze een plek voor altijd hebben, en zo hun nabestaanden niet meer belasten met keuzes over kosten, verlengen, onderhoud en dergelijke. Vooral mensen die nu zelf nog een graf onderhouden van een familielid zijn zich er erg bewust van wat een druk dat legt. Het zit niet meer in de gewoonte van de generaties na hen om graven netjes opgepoetst te moeten houden. Het maakt ook dat als je dan een graf bezoekt, je alleen maar nadenkt over dode bloemen, nieuwe plantjes, onkruid, stenen schoonmaken. Maar als hier nabestaanden op bezoek komen hoeven ze helemaal niks. Stil staan bij het graf, een rondje wandelen en op een van de bankjes over de meertjes uitkijken naar de reiger of de buizerd. Even in stilte in gesprek met degene die zo gemist wordt. Mooi vind ik dat, dat de natuur echt zoveel troost biedt.”

Natuur

“Het is voor mij nog steeds zoeken wat het natuurgebied doet en wil. We willen er geen park van maken, maar echt een natuurgebied. Om de biodiversiteit in stand te houden, moet je toch wel hier en daar remmen, ingrijpen, bijsturen. We zoeken naar de balans tussen de natuur echt haar gang laten gaan en toch een mooi aangenaam divers gebied. Een plek waar mensen graag vertoeven, maar waar vooral dieren graag zijn. Het doet me goed om te zien dat er steeds meer dieren komen en dat de witte reiger of de vos zich soms laten zien. Maar net zo goed de spelende en jagende zwaluwen vind ik prachtig. En tussen de houten planken van het ontvangsthuis leven prachtige hagedissen, hoe mooi is dat!”