Maak kennis met Loucette Reppenhagen

Mijn naam is Loucette Reppenhagen, 36 jaar en sinds 2018 werkzaam als PR-coördinator op Natuurbegraafplaats Eygelshof. Mijn carrière begon bijna 20 jaar geleden als Sociaal Pedagogische Werker. Voor een deel in het onderwijs en voor een deel in de Palliatieve nachtzorg. Een ontzettende liefdevolle en bijzondere baan die ik jaren naast mijn opleidingen en reguliere werk heb mogen doen. 

Ik groeide door in het onderwijs en volgde de opleiding tot Docent Beeldende Kunst en Vormgeving. Gaaf om de jeugd iets mee te geven voor de toekomst! Als docent heb je meerdere taken en ik ging langzaam de pr-hoek in en daarmee veranderde ook mijn baan. Ik nam afscheid van het onderwijs. Maar al in de korte tijd dat ik werkte als marketeer in de commerciële sector merkte ik al snel dat ik het miste in mijn baan om betekenis te kunnen geven aan het leven van anderen. Ik voelde me niet thuis in die erg commerciële hoek en net op dat moment belde een vriendin die in de detachering werkte met de vacature bij de natuurbegraafplaats!

Starten op Eygelshof

Voor de eerste keer klom ik de berg van Eygelshof op naar boven, het sneeuwde. Maar alleen bovenop de berg, niet beneden! Boven aangekomen genoot ik van het weidse uitzicht en de half dichtgevroren meertjes, prachtig! Zou dit echt mijn nieuwe werkplek worden? Ik kon het bijna niet geloven. Een gezellige knusse blokhut in een natuurgebied met hartelijke collega’s waarbij men zich direct thuis voelt. Een warm nest!

Werkzaamheden

Mijn werkzaamheden op Natuurbegraafplaats Eygelshof zijn heel divers. Een groot deel hiervan zijn PR-werkzaamheden. Zo zorg ik er bijvoorbeeld voor dat de brochures, de website en de nieuwsbrieven er netjes uitzien. Maar ontwerp en maak ik ook de grafmarkeringen, geef rondleidingen, voer informatiegesprekken, kies met mensen plekjes uit en ondersteun bij uitvaarten. Heel verschillend dus.

Iedere ontmoeting is bijzonder

Een eerste contact begint vaak met een brochure-aanvraag op onze website. En op het moment dat je elkaar spreekt ontstaat er pas echt iets; het contact verandert. De beslissing om een eigen plek of die van een dierbare te kiezen in de natuur, voor altijd, is heel persoonlijk en verbonden aan emotie. Hierdoor verandert het gesprek en leer je elkaar, maar vaak ook naasten, kennen. Bijzonder dat ik deze gesprekken mag voeren en dat mensen me meenemen in hun hele persoonlijke verhalen en overwegingen.

Verstillen

Afscheid nemen kan zo pijnlijk zijn dat je niet meer weet waar je de rust kunt vinden. Heel soms is een gesprek zo ingrijpend, dan loop ik met mensen naar buiten. Praten hoeft niet altijd. Het geruis van de wind, het wiegende hoge gras en het gefluit van de vogels lijken het gesprek te vullen. Het leven verstilt en je vindt dan even die rust. Het is zo mooi om te zien welke invloed de natuur heeft. 

Iedere ochtend als ik naar ons ontvangstgebouw loop geniet ik van de wandeling omhoog. Ik kijk om mij heen en speur of er nog nieuwe planten in bloei staan en welke vogels ik tegenkom. De muurhagedis begroet me door met zonnig weer even te komen kijken vanonder de planken aan de buitenkant van ons gebouw. Soms ontmoet ik mensen die bij het graf van hun dierbare een boekje aan het lezen zijn of met kinderen aan het picknicken zijn bij het graf van hun grootouders. Mooi om te zien hoe mens en natuur hier zo vredig hand in hand gaan.