Oog in oog met een ree

Trudie heeft een natuurgraf gereserveerd op Natuurbegraafplaats Eygelshof. Ze wil verzekerd zijn van een laatste rustplaats in de nabijheid van haar zus die reeds op Eygelshof is begraven. Een eeuwigdurende rustplaats midden in de natuur. Wanneer ze oog in oog komt te staan met een ree, beseft ze dat ze een goede beslissing heeft gemaakt.  In een persoonlijk gesprek vertelt ze over haar ervaringen zodat wij haar verhaal met u kunnen delen.

Een hechte band

Trudie is met ons in contact gekomen door het overlijden van haar zus. Ze had een hele hechte band met haar zus. Naast zussen waren ze échte vriendinnen die elkaar alles wat op hun hart lag vertelden. Regelmatig bezoekt ze het graf van haar zus om in gedachten met haar te praten. Op een dag heeft ze veel verdriet om het gemis van haar zus en bezoekt ze haar graf. Juist nu mist ze die ene persoon waar ze al haar lief en leed mee kon delen. In deze moeilijke tijd voelt muziek voor haar als een verlichting van haar verdriet. Bij het graf laat ze haar zus een muziekstuk horen dat ze onlangs voor het eerst heeft gehoord: “A place in my heart” van Nana Mouskouri. Op het moment dat ze het nummer bij het graf van haar zus afspeelt vliegt ineens een reiger weg. Ze ervaart deze gebeurtenis als een bijzonder teken van troost.

Een plek in haar hart

“A place in my heart” is voor Trudie niet zomaar een nummer. Tijdens ons gesprek laat ze me het nummer horen en schiet ze er even vol van. Ze vertelt dat de titel, die te vertalen is als ‘een plek in mijn hart’, voor haar betekent dat haar zus een plek in haar hart heeft verkregen en dat ze haar zus nooit zal vergeten. Het nummer staat symbool voor de band die de twee zussen met elkaar hadden, voor het lief en leed dat ze over en weer met elkaar deelden.

In het nummer zingt Nana Mouskouri “you said you’re following the sun” (‘je zei dat je de zon volgt’). Trudie vertelt dat het op de dag van de begrafenis van haar zus slecht en grauw weer was. Desondanks kwam de zon op het moment van de begraving toch op. Ook de dag waarop Trudie het graf van haar zus bezoekt en het nummer van Nana Mouskouri bij het graf afspeelt is het slecht weer. Toch komt het zonnetje wederom door. Voor Trudie voelt dit als een teken, alsof haar zus tegen haar zegt: “luister ik ben er niet meer, maar ik ben nog altijd bij jou”. Alsof haar zus, zoals in het nummer wordt gezongen, de zon volgt en deze als teken voor Trudie laat opkomen.

Ook de zin “and there’s no one on earth who loves you as much as me” (‘en er is niemand op deze aarde die zoveel van jou houdt als ik’) heeft betekenis voor Trudie. ‘Love’ staat symbool voor hoe liefdevol de zussen met elkaar communiceerden. Wanneer de ene zus ‘I love you’ zei, vulde de andere zus gelijk aan met ‘ik ook van jou’.

Oog in oog met een ree

In de tijd na het overlijden van haar zus dacht Trudie erover na om ook een plek te reserveren op Eygelshof. Helaas was het niet meer mogelijk om direct naast haar zus een plek te reserveren. Uiteindelijk heeft ze toch de knoop doorgehakt om een plek niet al te ver van het graf van haar zus vandaan te reserveren. Het is een plek met uitzicht op het uitgestrekte natuurgebied en de waterpoel. Op de dag waarop ze deze plek definitief liet vastleggen bezocht ze het graf van haar zus. Ze vertelt haar zus dat ze zichzelf diep van binnen afvraagt of ze er wel goed aan heeft gedaan. Ze besluit om nog een rondje over de begraafplaats te wandelen.

Trudie is helemaal in gedachten wanneer ze tijdens haar rondwandeling ineens een ree opmerkt. Daar stond ze dan, oog in oog met een ree. Voorzichtig zakt ze door haar knieën en pakt ze haar telefoon uit haar tas om een foto te maken van de ree. Door de fel schijnende zon is het scherm van haar telefoon niet goed zichtbaar. Op goed geluk waagt ze het om een foto van de ree te maken. Eenmaal thuis bekijkt ze de foto en merkt ze op dat ze het dier toch op beeld heeft gekregen.

Na de ontmoeting met de ree weet Trudie dat ze een goede beslissing heeft gemaakt. Ze loopt terug naar het graf van haar zus om haar zus over deze bijzondere gebeurtenis te vertellen. Vervolgens loopt Trudie het ontvangstgebouw van Eygelshof binnen en vertelt ze vol adrenaline en verwondering over haar bijzondere ervaring.

Een fijne plek

Trudie staat er voor open om haar verhaal met ons te delen. Op de dag waarop ze ons bezoekt, staat ze even halverwege op de heuvel richting het ontvangstgebouw stil. Ze draait zich om en kijkt naar de begraafplaats die aan de overzijde ligt. Ze beseft zich dat ze vrede heeft met de keuze die ze heeft gemaakt. Het geeft haar een goed gevoel dat ze haar plekje zelf heeft kunnen kiezen. Ze vindt het prettig dat ze nabestaanden niet belast met de zorg voor het onderhoud van een graf. Nabestaanden kunnen op Eygelshof een dierbare bezoeken wanneer zij daar behoefte aan hebben. “Het is een fijne plek waar mensen die verdriet hebben om het gemis van een naaste altijd naar toe kunnen gaan”, zegt Trudie. Net zoals muziek haar troost, ervaart ze dat ook de natuur verzachting biedt om met het gemis van een dierbare om te gaan.

Ervaringsverhalen

Bent u nieuwsgierig naar de ervaringen van anderen? Lees hier ook het verhaal van Myra. Of heeft u zelf de behoefte om uw verhaal met ons te delen? Neem gerust contact met ons op.